GENT - Hij fietste me voorbij midden een spitsuur aan de Dampoort, en hij knikte goeiedag. "Een sympatieke kerel", dacht ik en stapte ietsje verbaasd door. Tweehonderd meter verder, langs de Antwerpsesteenweg wandelde hij glimlachend, de fiets aan de hand, op het voetpad. "Mijn beurt" dacht ik, en ik lachte hem toe.
Hij haalde een briefje uit zijn tas en gaf het me, hij zei niks, En toen las ik zijn verhaal. Henk, een kerel van vooraan de twintig, werd op vrijdag 18 augustus 1972 door een wagen van de bromfiets gegooid. Zes weken later werd hij wakker, na een diepe coma-slaap. Hij staarde toen nog in het ijle. Na een tijdje begon het leven opnieuw. Henk leerde stilaan weer praten, voor de tweede keer in zijn leven. Nu rijdt hij weer fris en gezwind rond per fiets, met het spreken kent hij nog enkele problemen. Op papier echter legt hij zijn leven en zijn wensen uit met een intelligente vlotheid die je toelaat hem te leren kennen als een gewiekste kerel met bijster veel zin voor initiatief.
Henk De Coninck houdt van Frankrijk en van de Franse taal. Frans spreken biedt hem minder problemen dan het Nederlands. Hij verpachtte zijn hart aan "la douce France" en wil er dit jaar heen met een aantal mensen. Henk wil reizigers verzamelen om met hem en andere entoesiastelingen naar Valence te reizen per duim, trein of per taxi-stop. Op 5 juli zou de vriendenkring zich verzamelen in het Centre de L épervière te Valence en er voor een nog af te spreken termijn vakantie genieten en eventueel het Frans bijschaven (waarin Henk als geschikt leermeester kan optreden). De terugtocht wordt dan per fiets gemaakt (dus voor het vertrek uit België de fiets per trein opsturen).
Henk kreeg al enkele mensen warm voor zijn initiatief, maar hij wil graag definitief vaststellen hoe groot de vriendengroep zal zijn. Zaterdag 7 april verzamelt hij de reizigers aan de ingang van het Dampoort-station, om ergens samen met hen de vakantieplannen tot in de puntjes uit te werken. Daar een pak afspraken per korrespondentie geschiedden kennen de Valence-reizigers elkaar nog niet. Ze kunnen elkaar wel identificeren door drie vingers in de lucht te steken, wat in doofstommentaal een W voorstelt. Henk noemt de reizigersgroep dan ook "duoble V".
"Ga je mee ?", vroeg hij, en mijn "neen" deed me ergens pijn, want het meest luxueuze hotel vermag niks tegen de enorme moed en zin voor puik initiatief van deze jongeman die zijn tweede leven heeft, een leven dat ondanks de handicap misschien nog zinvoller wordt dan de eerste periode.
(RM)
